Przechadzka                                                                           

Dokąd sięgam pamięcią uczestnikiem zawodów sportowych organizowanych przez moich braci na ogrodowym boisku był ich przyjaciel Władek Jaworski.. Mieszkał przy ulicy Tarnowskiego w willi naprzeciw naszego domu. Władek, zamiłowany sportowiec ( należał do jakiegoś klubu i  specjalizował się w biegach) był zapalonym kinomanem i świetnym "opowiadaczem". Pamiętam, jak z dreszczem emocji przykucnąwszy w kąciku pokoju chłopców, przysłuchiwałam się jego relacjom z filmów kowbojskich czy kryminalnych. Ojciec Władka był sędzią i po wkroczeniu Sowietów do Lwowa został aresztowany i wywieziony na Sybir. Niedługo potem  ten sam los spotkał jego jedynego syna. Władek, w tym czasie już student prawa i początkujący poeta, wywieziony został potem na daleką północ Związku Sowieckiego. Niewiele czasu upłynęło, a matka i babcia Władka zostały wywiezione do Kazachstanu.  Obydwie panie wkrótce tam zmarły. Władek jakoś przeżył. Z armią Andersa wyjechał z Rosji, brał udział w walkach we Wloszech, a po wojnie zamieszkał w Londynie.

Po śmierci mojego brata Stefana Fulińskiego przysłał nam wiersz napisany pod wpływem wspomnień o wspólnych spacerach po Lwowie. Wzrusza w nim tęsknota za młodością spędzoną w tym tak kochanym przez nich mieście.

Poniżej cytuję ten wiersz

                                                               PRZECHADZKA

                                      Pro memoria Stefana Fulińskiego       

                                                                              Spójrz w głąb tych ulic.

                                                                              W suchym powietrzu lipca

Wiszą obrazy naszego miasta.

Więc sobie pochodzimy trochę,

Naszymi własnymi drogami,

Na chybił – trafił, jak zwykle,

Nie mów mi o miłości,

bo to graniczy z rozpaczą.

Nie mów mi o miłości,

bo ktoś podatny na wstrząs

ledwie wytrzymuje takie tematy.

Mówmy lepiej o rzeczach obojętnych,

albo o niczym w ogóle.

Nie gniewaj się, jeśli wolę milczeć.

Z knajpy wytacza się kilku pijanych.

Jednemu rozsypuje się talia kart.

Będą potem długo grali innymi kartami

o czarny wiatr, o błyski szyn.

Spójrz, oto jesteśmy na ulicach,

na których rzadko bywamy,

gdzie może już nigdy nie będziemy.

Stoi tu mur jakiegoś klasztoru,

którego nazwy nie znamy. Stary

i strupieszały. Na nim pordzewiała

tablica z blachy. Nie odczytam liter.

Wszędzie suchość lipcowego popołudnia.

To od niej obrazy naszego miasta wkrótce

zaczną rozpadać się w proch.

Jest smutek. Wciąż odległy od snu,

od warstw ciemności – o niemożność zapomnienia

Jest smutek, zanim noc podniesie nad nami

konstelacje jak wieloramienny świecznik –

noc, która na wysokościach

odbywa się na wieki wieków amen.

Stefan (18 lat) z Ewą (12 lat)

                                           .